دیگر کسی به پژمان نمی خندد - سفر به روسیه

از پروفایل اینستاگرام behrouz azand دیدن نمایید.

با حضور در سایپا و بازی در خط دفاعی این تیم بود که دل علی پروین را برد؛ مردی که سلطان قرمز ها بود و به این راحتی ها به کسی اجازه نمی داد به پرسپولیس بیاید؛ اما جمشیدی توانست به پرسپولیس برسد تا معروف بودنش بین کرجی ها بیشتر و بیشتر گردد. دیگر هرکسی در کرج پا به توپ می شد، می خواست راهی را برود که پژمان رفته؛ او درس می خواند و فوتبال بازی می کرد. هرچند معین نشد درس را برای فرار از رفتن به سربازی می خواند یا واقعا استعداد درخشانی داشت؛ ولی استعداد درس خواندن را برادرش داشت؛ کسی که در دانشگاه شریف پذیرفته شده بود و بعد ها هم از ایران رفت.

برای پژمان فوتبال مهم تر از درس بود؛ دست کم در آن روز ها که این طور بود. او می دانست اگر قرار است جایی در تیم ملی داشته باشد، باید در پرسپولیس بدرخشد؛ ولی مگر به این سادگی ها کسی می توانست به ترکیب اصلی پرسپولیس با آن همه ستاره برسد؟ جمشیدی از همان روز ها آموخته بود برای رسیدن به اهدافش باید بدود، فراتر از دویدن باید جان بِکند. به هر جان کندنی بود در پرسپولیس برای خودش اعتباری به دست آورد. سمت راست خط دفاعی به میدان می رفت و از ترس ناسزا های علی پروین، بیش از چیزی که می شد از یک بازیکن دفاع راست انتظار داشت، می دوید! پژمان نمی خواست به این راحتی ها تسلیم گردد، او دل سلطان عظیم پرسپولیس را به دست آورده بود، ولی برای تماشاگرانی که روی سکو نشسته بودند، بازیکن چندان عظیمی نبود؛ حداقل از آن ستاره هایی که برایش در خیابان سرودست بشنمایند نبود.

در جمع پرسپولیسی ها درخشید و توانست پیش پدرش فخر بفروشد که پسرش حالا در یکی از محبوب ترین تیم های ایران بازی می نماید. او در ملاقات حساسی برابر سپاهان هم یکی از مهم ترین گل های زندگی اش را زد. برای بازیکنی که در دفاع راست یا بعضا دفاع چپ بازی می نماید، گل زدن ارزش زیادی دارد، چه برسد به اینکه گل در ملاقات مهمی برابر سپاهان هم زده گردد. بازی یک - یک است و پرسپولیس احتیاج مبرمی به برنده شدن دارد تا اینکه جمشیدی از راه می رسد و گل رجحان را می زند! شاید خوش بین ترین طرفدار پرسپولیس هم فکرش را نمی کرد کسی که گل برد تیمش به سپاهان را می زند، پژمان جمشیدی است! از بخت بد، اما گل سرنوشت ساز او چندان دیده نشد، چون برق شبکه سه سیما رفته بود و کسی نتوانست به صورت زنده گلی را که پژمان جمشیدی زده بود، ببیند!

این هم لابد از بدشانسی کسی بود که می خواست ثابت کند بالاخره یک مدافع راست هم توانایی گل زدن را دارد. سال ها بعد، خودش در برنامه دورهمی درباره آن قطع برق بی موقع حرف زد. وقتی گل زدم برق شبکه سه سیما رفت! من دیگر یادم نمی آید هیچ وقتی برق شبکه سه رفته باشد! (می خندد) آن ملاقات جنجالی شده بود و شیشه اتوبوس ها و تعدادی دیگر از ماشین ها را شکسته بودند. من به خاطر گلی که در آن بازی زده بودم، خیلی شاد بودم، چون بازی بسیار مهمی بود. آن قدر شاد بودم که از اصفهان و در داخل اتوبوس تیم به خانه زنگ زدم تا به پدرم بگویم دیدی چه گلی زدم؟ قبل از اینکه من سر صحبت را باز کنم، او به من گفت: بازی چند چند شد؟ گفتم یعنی چه؟ گفت: ما فقط تا موقعی که بازی یک - یک بود، دیدیم. گفتم یعنی نباید تا دقیقه 90 بازی را دنبال کنید، آن هم من وقتی در زمین حضور دارم؟ گفت: این چه حرفی است؟ برق رفت! گفتم برق خانه؟ گفت: نه، برق شبکه سه!.

جدایی از پروین

حضورش در پرسپولیس با علی پروین بود، ولی شایعاتی می گفتند اختلافش با پروین، دو نفری که رابطه بسیار خوبی به ظاهر با هم داشتند، باعث جدایی اش از پرسپولیس شد. پژمان از پرسپولیس جدا و راهی پاس شد. می گوید اختلافش با علی پروین شایعه است و فقط برای خدمت سربازی از پرسپولیس جدا شد. اختلاف من با علی پروین شایعه است. راستش من دیگر نمی توانستم دانشگاهم را هشت سال کِش بدهم! (می خندد) بالاخره باید به سربازی می رفتم!.

جدایی اش از پرسپولیس او را رفته رفته از نگاه تیز مخاطبان فوتبالی راند؛ پاس، استیل آذین، فولاد و البته ابومسلم دیگر تیم های باشگاهی بودند که جمشیدی برای آن ها بازی کرد؛ جمشیدی البته دیگر فروغ سال های جوانی را نداشت، هرچند انتخاب تیم های ضعیف تر که باید برای اعاده حیثیت هم می جنگیدند، کارش را دشوارتر کرد.

آن تک گل ملی معروف

پژمان جمشیدی البته به آرزوی اصلی خود هم رسید و پیراهن تیم ملی را پوشید. آن سال ها که به تیم ملی رسید، بیشتر شبیه نخودی تیم بود! بلاژویچ، سرمربی وقت تیم ملی، 40 بازیکن را دعوت نموده بود تا از بین آن ها 23 نفر را انتخاب کند؛ در بین آن 40 نفر، فقط دو نفر گمنام بودند؛ یکی پژمان و دیگری جواد نکونام! روزنامه ها هر روز در فهرست نهایی خود اسم پژمان را در فهرست خط خورده ها می گذاشتند؛ او حتی در اردوی خارجی تیم ملی نیز با جواد نکونام و چلنگر، مترجم بلاژویچ، تنها مانده بود و معین بود که حتی اعضای تیم ملی هم برایش تره خرد نمی نمایند! می گوید در خوابگاه محل استراحتش با جواد نکونام هم قسم شدند که آن قدر در تمرین خوب بازی نمایند تا بالاخره به ترکیب اصلی برسند.

این اتفاق هم افتاد و در تیم پرمهره بلاژویچ، بالاخره جا برای این دو بازیکن جوان باز شد. پژمان با وجود داشتن رقبای سرسخت، تیم ملی را سفت چسبید و 21 بار هم پیراهنش را تن کرد؛ 21 باری که البته با یک گل ملی هم همراه شد؛ گلی به گرجستان زد. می گوید آن قدر درباره آن گلش صحبت نموده اند که آن گل از تمام گل های علی دایی معروف تر شده است. اتفاقا پژمان، مدافع راستی که باید پشت سر ستاره های عظیم تری مثل مهدی مهدوی کیا در فهرست انتظار می ماند، در یک بازی ملی در کنار علی کریمی در نقش مهاجم به میدان رفت! علی دایی بازی با تیم امارات را از دست داده بود و بلاژ تصمیم گرفت پژمان را از خط دفاعی به پیشانی خط حمله ببرد تا جای علی دایی بازی کند؛ آن هم درست وقتی که علی سامره، یکی از مهاجمان خوش نام وقت، روی نیمکت نشسته بود. خودش می گوید آن بازی یکی از بهترین بازی های عمرش بوده است.

با این حال کمتر کسی خاطره ای از پژمان جمشیدی در قالب تیم ملی دارد؛ مگر همان تک گلی که شاید بعد ها با شوخی کردن های زیاد درباره اش به شهرت رسید.

ورود به تلویزیون

ستاره نبودن در دنیای فوتبال، ستاره به معنای اینکه طرفداران برایش سرودست بشنمایند، شاید انگیزه ای به جمشیدی داد تا تبدیل به پژمان گردد! برای بازیکنی که تحصیل نموده بود، سینما می توانست انتقامی برای فوق ستاره نشدنش در فوتبال باشد؛ یکی، دو سال بعد از خداحافظی از دنیای فوتبال که شور پرده نقره ای وجود جمشیدی، بازیکنی را که داشت فراموش می شد، فرا گرفت. او به واسطه علاقه نصفه و نیمه ای که به تئاتر و کار های این مدلی داشت، راهش را به تلویزیون کشاند. برخلاف آنکه خیلی ها پژمان را از سال 92 با سریالی به همین نام می شناسند، او قبل تر از آن به عنوان بازیگر میهمان در یکی از قسمت های ساختمان پزشکان وارد قاب تلویزیون شد و نیمچه استعدادش را به نمایش گذاشت.

دوستی اش با برادران قاسم خانی یا شاید پرسپولیسی بودن برادران قاسم خانی، جهت را برای انتقال جمشیدی به پژمان هموارتر کرد. صداوسیما دنبال یک بازیکن فوتبال حرفه ای بود که نقش پژمان را بازی کند؛ آن موقع که برادران قاسم خانی گفتند چه کسی بهتر از خود پژمان جمشیدی! دیگر شوخی شوخی همه چیز داشت جدی می شد. پژمان می گوید در ابتدا تردید داشته و کاملا اتفاقی در های سینما و تلویزیون به رویش باز شده است؛ اوایل خیلی تردید داشتم. با هرکسی مشورت می کردم، می گفتند این کار را نکن؛ ولی بعد که سریال پژمان گرفت، همان افراد می گفتند چرا زودتر سراغ بازیگری نرفتی؟.

جمشیدی در سریال پژمان، شاید نقش خودش را بازی کرد؛ فوتبالیست از دور خارج شده که تلاش می نماید همچنان روی بورس بماند. شوخی های آشنا از جنس فوتبالی ها، کری خوانی ها به ویژه با خسرو حیدری، مدافع راست وقت استقلال و به وسط کشیدن پای دیگر بازیکنان فوتبالی به آن سریال، بازی پژمان را در رل خودش راحت کرد. پژمان آن قدر محبوب شده بود که دیگر کسی به جمشیدی فوتبالیست که روزی توانسته بود در ترکیب تیم ملی به میدان برود، فکر نمی کرد.

البته همان زمان انتقاد ها از او هم زیاد بود؛ کسی نمی خواست بازیکن قدیمی فوتبال را که احتمالا به خاطر دیدن دوربین جو زده شده، جدی بگیرد؛ می گفتند یکی از آن چند بازیکن مطرحی است که چندصباحی بازی می نماید و خودش پی می برد به درد این رشته نمی خورد و می گذارد می رود. درخشیدن در آن سریال، دیگر جهت را برای جمشیدی هموار نموده بود تا به عشق دیگرش یعنی بازیگری ادامه دهد. فوتبالی ها از کارش تعریف و او را دلگرم کردند تا به جهت ادامه دهد؛ راستش را بخواهید، علی پروین در کل دوران فوتبالم یک بار هم به من زنگ نزد؛ ولی بعد از بازی در این سریال با موبایل شخصی اش به من زنگ زد! باورتان می گردد؟.

پژمان، اما می خواست همه چیز را اصولی یاد بگیرد؛ عشق بازی کردن در تئاتر در وجودش ریشه دوانیده بود؛ به سمت تئاتر رفت و بازی جدی روی صحنه با کارگردان های جدی تر را تجربه کرد. اعتقاد داشت آن هایی که از تئاتر می آیند، بسیار محترمانه تر هستند و قابل احترام؛ ولی خیلی زود فهمید در این عرصه هم باید پیه فحاشی ها را به جان بخرد؛ من همواره این را می دانستم که تئاتر جای محترمی است و آدم هایی که از تئاتر می آیند، بسیار آدم های محترمی هستند؛ اما این موضوع را نمی دانستم که عرصه تئاتر آن قدر محصور است. فحش هایی که برای بازی در این کار به من دادند، زمانی که در پرسپولیس بازی می کردم، از علی پروین نخورده بودم!.

صد ها پیشنهاد سینمایی

او، اما شاید درست مثل وقتی که با جواد نکونام هم قسم شدند تا با تمام وجود تمرین نمایند، با خودش عهد بست از انتقاد ها پلی بسازد برای رسیدن به موفقیت. به همین دلیل بود که پیشنهاد های زیادی برای بازی کردن به دستش رسید. پیشنهاد هایی که بیشترشان حال و هوای طنز داشت. البته از تئاتر هم دور نشد و به طرز عجیبی الان می توان گفت: تعداد تئاتر هایی که پژمان بازی نموده از تعداد فیلم های سینمایی او بیشتر است. برای پژمان بازی در دو فیلم سینمایی 50 کیلو آلبالو و خوب، بد، جلف حکم جهشی باورنکردنی داشت؛ دیگر هر کارگردانی که می خواست در سینما فیلم طنز بسازد به سراغ او می رفت. آن قدر پیشنهاد به دستش رسید که تبدیل شد به یکی از پرکارترین بازیگران سینمای ایران. نقد های زیادی به من وارد می نمایند. مثلا می گویند چرا این قدر فیلم بازی می کنی؟ ولی واقعا از صد پیشنهادی که در سال می گردد شاید چهار یا پنج تایش را بپذیرم. تقریبا همه فیلم نامه های کمدی را برایم می فرستند. همین کمدی هایی که الان روی پرده اند و نمی فروشند به من پیشنهاد شده است. خواندم و حدس زدم برای مخاطب جذاب نخواهند بود. یعنی صرف کمدی بودن یا پیشنهاد اقتصادی مناسب برایم ترغیب نماینده نیست.

روزی که پژمان مسخره شد

برای پژمان که می گوید در طول 10 سال بازیگری شاید روز های کار و تلاش نکردنش برای ارتقا در سینما مجموعا سه ماه هم نمی گردد فقط شخصیت های طنز نمی توانست ارضانماینده باشد؛ می خواست ریسک کند و درست مثل همان وقت هایی که به عنوان یک مدافع در خط حمله تیم ملی بازی کرد، دل به دریا بزند تا کار های دیگری را هم تجربه کند. نقش های تا حدودی متفاوتش باعث شد تا در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر برای بازی در فیلم سوءتفاهم، ساخته احمدرضا معتمدی کاندیدای دریافت جایزه بازیگر مکمل نقش مرد گردد؛ اتفاقی که یکی از روز های تلخ عده ای از خبرنگاران سینمایی را رقم زد؛ وقتی محمدرضا فروتن نام پژمان را به عنوان کاندیدا خواند، خنده از روی تمسخر عده ای از خبرنگاران و حضار در سالن آن قدر بلند بود که مجبور شدند تذکر دهند تا جو آرام گردد! انگار آن ها نمی خواستند بپذیرند فوتبالیستی که سال ها دنبال توپ دویده حالا چشم به سیمرغی بدوزد که باید به اهلش برسد!

خودش، اما در اینستاگرام نوشت: 4 سال فحش، 4 سال تهمت، 4 سال فشار، 4 سال صبر، 4 سال تلاش و حالا من کاندیدای بهترین بازیگر سینمای ایران؛ چقدر جای مادرم خالی است، آفریدگار را شکر. تبریک به همه کاندیداها، افتخار می کنم به حضور در کنارشان. خنده های از روی تمسخر حضار، اما به مذاق گردن کلفت های سینما خوش نیامد؛ همان هایی که شاید به استعداد بازیگری پژمان پی برده بودند: پرویز پرستویی، نوید محمدزاده، ویشکا آسایش، امیر آقایی و چندتایی دیگر به او تبریک گفتند تا نشان دهند این در به روی بازیکن سابق و بازیگر فعلی باز است. حتی علی پروین هم ابراز امیدواری کرد با بردن سیمرغ، پژمان پاسخی به آن ها بدهد که برایشان کاندیداشدن این پسر عجیب و غریب بوده است. پروین کمی بعد گفت: خیلی دوست داشتم پژمان سیمرغ را بگیرد، ولی این اتفاق نیفتاد. فکر می کنم در ابتدای راه قرار گرفته است و می تواند در آینده سیمرغ بگیرد. جمشیدی به سیمرغ نرسید، ولی به باور دیگری رسید که می توان با تلاش و تلاش به کار های عظیم تر هم دست زد. او بعد از سوءتفاهم 9 فیلم سینمایی دیگر بازی کرد که تقریبا همگی با استقبال خوبی روبه رو شدند.

سریال محبوب

با این حال شاید بازگشتش به تلویزیون در همین سال و همین روزهاست که دوباره نشان داد جمشیدی چقدر از قالب فوتبال فاصله گرفته و تا چه اندازه به پژمان و دنیای بازیگری نزدیک شده است. او این روز ها ستاره سریالی طنز به نام زیرخاکی است که تقریبا یک تنه بار سریال را به دوش می کشد؛ این بار با گریم و کاراکتری متفاوت تر از چیزی که می شد از پژمان جمشیدی انتظار داشت.

درست در روز هایی که سیما حسابی قافیه را به شبکه های ماهواره ای باخته، دوباره با گل کردن چهره فوتبالیست قدیمی، اقبال اندکی به تلویزیون رو نموده تا مگر، کمی از آب رفته به جوی برگردد. نه اینکه پژمان قرار است نجات دهنده سینما و تلویزیون باشد، چون خودش به خوبی می داند هنوز باید در این عرصه شاگردی کند. خودش خوب می داند هنوز استادان عظیمی هستند که باید در کنارشان درس بیاموزد. خودش خوب می داند که اگر درجا بزند، کارش ساخته است؛ درست مثل همان وقت هایی که فوتبال بازی می کرد و اگر توپ پشت سرش به دست مهاجم می رسید و به او نمی رسید، علی پروین با آن ادبیات خاص در رختکن منتظرش بود.

پژمان از فوتبال آموخته که جان نکندن چه عواقبی برایش دارد؛ او آن درس را آویزه گوشش نموده تا دوباره ستاره این روز های تلویزیون شده است. ستاره ای که شاید بدش نیاید به همان افرادی که کاندیداشدنش را به سخره گرفته و با صدای بلند به شنیدن نامش می خندیدند، بگوید: کجای کاری شما؟!.