پیشگیری از آخرالزمان امکان پذیر است؟!
به گزارش سفر به روسیه، در فیلم کمدی علمی تخیلی به بالا نگاه نکن با بازی مریل استریپ، لئوناردو دی کاپریو و جنیفر لارنس، بشریت تنها شش ماه فرصت دارد تا از نابودی زمین به وسیله یک سیارک 10 کیلومتری جلوگیری کند. این فیلم واکنش جهانی به تغییرات اقلیمی را تشریح می نماید، اما این سوال را نیز مطرح می نماید: آیا اگر مورد حمله یک سیارک قرار بگیریم، زنده می مانیم؟
به گزارش سرویس آی تی و فناوری انتخاب به نقل از the Sun، در یک مطالعه اخیر، دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا آنالیز کردند که چگونه بشر ممکن است انقراض از طریق برخورد با یک سیارک را دفع کند. درست مانند طرح موفقیت فیلم نتفلیکس، در این فیلم قهرمانان داستان، فقط 6 ماه قبل از برخورد با یک سیارک 10 کیلومتری به سیاستمداران اطلاع دادند.
پرفسور فیلیپ لوبین، نویسنده اصلی مطالعه ای در این باره و استاد فیزیک دانشگاه کالیفرنیا به نشریه Sun گفت: علت ما برای نوشتن مقاله این بود که بپرسیم: آیا می توان از یک فاجعه طبیعی جلوگیری کرد یا خیر.
این یک کوشش جدی برای آنالیز این موضوع است که آیا بشریت به نقطه ای رسیده است که بتواند از اتفاقی که 65 میلیون سال پیش برای دایناسور ها افتاد جلوگیری کند یا خیر، در مقاله ای که هفته گذشته در پایگاه داده Arxiv منتشر شد، پروفسور لوبین و یکی از همکارانش ابتدا تأثیری را که چنین برخوردی روی زمین خواهد داشت، تجزیه و تحلیل کردند.
یک سیارک 10 کیلومتری احتمالاً تقریباً تمام حیات روی سیاره ما را از بین می برد و باعث می گردد دمای جو ما به 300 درجه سانتیگراد برسد.
با توجه به یک مقیاس زمانی چند ساله، روش ترجیحی ناسا برای جلوگیری از چنین فاجعه ای شامل استفاده از یک فضاپیما برای منحرف کردن جسم ورودی است. پرفسور لوبین می گوید، با این حال، منحرف کردن سنگی به مقدار سیاره ای کشنده از چند ماه قبل امکان پذیر نخواهد بود. تحلیل او نشان می دهد که تنها گزینه قابل اجرا در آن سناریو، حمله هسته ای خواهد بود.
این مقاله پیشنهاد می نماید که می توان جسم خارجی را با هزاران نفوذ نیزه ای مملو از کلاهک های هسته ای - کمتر از 10 درصد زرادخانه فعلی دنیا - جدا کرد. آن ها می توانند بر روی یکی از دو موشک فضایی در حال توسعه پرتاب شوند: استارشیپ اسپیس ایکس و سیستم پرتاب فضایی ناسا (SLS). دو فضاپیما هنوز در حال توسعه هستند، اما قرار است در اولین پرواز های فضایی خود را در ماه های آینده شروع نمایند. این انفجار ها لایه هایی از سنگ فضایی را مانند پیاز جدا می نماید و آن را به قطعات کوچک تری می شکند.
فقط یک مشکل وجود دارد: این انفجار ها منجر به ایجاد زباله های رادیواکتیو می گردد که سپس بر روی زمین می بارد. پروفسور لوبین می گوید، در حالی که این یک سناریوی تلخ است، بسیار بهتر از این است که سرنوشت خود را به دست یک سنگ فضایی بزرگ بپذیریم. او شرح داد: در خصوص یک سیارک 10 کیلومتری، شما در خصوص یک تهدید وجودی صحبت می کنید که میلیارد ها نفر را می کشد. أخرین رویداد بزرگ انقراض زمین، سیارکی بود که دایناسور ها را از بین برد، فرض بر این است که قطر آن حدود 12 کیلومتر بوده و 80 درصد از کل حیات روی زمین را از بین برده است. از آن موقع، سیاره ما از طریق تعدادی مهمان آسمانی کوچکتر و ناخواسته مورد ضرب و شتم قرار گرفته است - از جمله شهاب سنگ چلیابینسک.
منبع: انتخاب