ردپای دایناسورها در پیری انسان! - سفر به روسیه

غزال زیاری: بر طبق یک نظریه تازه که از سوی یک متخصص برجسته در زمینه پیری ارائه شده، پیری انسان ممکن است تحت تاثیر میلیون ها سال تسلط دایناسورها برروی کره زمین بوده باشد. این فرضیه گلوگاه طول عمر نام دارد و در مطالعه تازهی که در مجله BioEssays منتشر شده، به وسیله پروفسور ژائو پدرو د ماگالائس از دانشگاه بیرمنگام ارائه شده است.

این فرضیه نقشی که دایناسورها در حدود 100 میلیون سال پیش ایفا می کردند را با روند پیری در پستانداران مرتبط می نماید. این در حالی است که بعضی خزندگان و دوزیستان، نشانه قابل توجهی از پیری را در خود نشان نمی دهند، اما روند پیری در پستانداران، از جمله انسان به شدت واضح و معین است.

فرضیه پروفسور ماگالائس، حکایت از آن دارد که در جریان دوره مزوزوئیک یا میانه زیستی (بین 245 تا 65 میلیون سال پیش) و در طول دوران سلطنت دایناسورها و برای حدود 100 میلیون سال، پستانداران با فشاری مداوم برای تولیدمثل سریع روبرو بودند که منجر به از دست رفتن و غیرفعال شدن ژن های مرتبط با عمر طولانی آنها شد (فرایند هایی مرتبط با بازسازی بافت و ترمیم DNA).

روند پیری سریع تر انسان ها در مقایسه با خزندگان

ژائو پدرو د ماگالائس، پروفسور زیست پیری شناسی در موسسه التهاب و پیری در دانشگاه بیرمنگام، در این باره گفت: فرضیه گلوگاه طول عمر ممکن است منجر به روشن شدن نیروهای تکاملی ای که پیری پستانداران را در طول میلیون ها سال شکل داده اند شود. در شرایطی که انسان ها جزو جانورانی هستند که طولانی ترین طول عمر را دارند، خزندگان و سایر حیوانات روند پیری بسیار کندتری دارند و در طول زندگی شان کمترین علائم پیری را از خود نشان می دهند.

او ادامه داد: بعضی از پستانداران اولیه مجبور بودند تا در انتهای زنجیره غذایی زندگی را ادامه دهند و احتالا صد میلیون سال در طول دوره دایناسورها ، به وسیله تولیدمثل سریع برای بقا تکامل یافته اند. من بر این باور هستم که این دوران طولانی فشار تکاملی، برروند پیری ما انسانها تاثیرگذار بوده است.

• چرا استرالیا این همه حیوان سمی عجیب دارد؟
• تداوم حیات دایناسورها در سیاره ای دیگر!

او در بخش دیگری از صحبت هایش گفت: ما نمونه هایی از ترمیم و بازسازی حیرت آوری را در دنیای حیوانات می بینیم. این اطلاعات ژنتیکی برای پستانداران اولیه ای که با خوش شانسی تبدیل به غذایی برای دایناسورهای T.rex نشدند، ضروری نبوده. این درحالی است که ما حالا تعداد زیادی از پستاندارن (از جمله انسان ها، نهنگ ها و فیل ها) را داریم که بزرگ می شوند و عمری طولانی دارند. ما و این گونه از پستانداران، با محدودیت های ژنتیکی ای زندگی می کنیم که به دوران مزوزوئیک برمی شود و به طرز شگفت آوری، سریع تر از بسیاری از خزندگان پیر می شویم.

البته این در حال حاضر تنها در حد یک فرضیه است، اما زوایای جالب زیادی برای آنالیز این فرضیه وجود دارد؛ از جمله اینکه این احتمال وجود دارد که سرطان در پستانداران به علت تاریخچه تکاملی ما، نسبت به سایر گونه های جانوری شایع تر باشد.

منبع: phys